W nomenklaturze Unii Europejskiej e-śmieci nazywane są "waste electrical and electronic equipement" co daje w skrócie WEEE. Czas na głupie skojarzenie dnia:
Ze względu na fakt, że odzyskiwanie metali musi być wykonane ręcznie, a spalanie tych odpadów uwalnia do atmosfery zbyt dużo toksyn, większość z nich jest eksportowana do krajów rozwijających się. W 2005 roku w 18 europejskich portach przeprowadzono inspekcje, które wykazały, że 47% odpadów jest przeznaczona na eksport niezgodnie z prawem. Zakazuje tego Konwencja Bazylejska. W USA, które tej konwencji nie ratyfikowały, od 50 do 80% odpadów przeznaczonych do odzysku jest eksportowane. Oddajmy głos "Futuramie":
Inną kwestią jest celowe projektowanie sprzętu elektronicznego tak, aby psuł się krótko po upływie gwarancji. Stosowanie komponentów powodujących szybsze zużycie sprzętu i różnej maści tricków mających na celu skrócenie czasu używalności sprzętu ma nawet swoją nazwę - planned obsolescence. Można to przetłumaczyć jako "planowana żywotność" lub "planowane starzenie się". Sprzęt się psuje, więc konsument kupuje nowy, stary ląduje na śmietniku, producent zarabia na sprzedaży nowego. Innym problemem jest krótki cykl wypuszczania nowych modeli. Nowe gadżety stają się stare szybciej, niż zdążymy się nimi porządnie nacieszyć, bo już jest wypuszczony nowy model. I znowu: konsument kupuje nowy, stary ląduje na śmietniku, producent zarabia na sprzedaży nowego. A góra śmieci rośnie. O tym, że sprzęt jest projektowany tak, aby się zepsuł po odpowiednio krótkim czasie wiedział chyba każdy. A teraz potwierdzają to wyniki badań przeprowadzone na zlecenie niemieckiej partii Zielonych. Dorothea Steiner nazwała takie działanie "świństwem" a rzeczniczka Zielonych ds. ochrony konsumenta domaga się nowelizacji przepisów dotyczących gwarancji i reklamacji oraz napraw.
O planned obsolescence i e-śmieciach opowiada film dokumentalny produkcji francusko-hiszpańskiej pt. "Żarowkowy spisek". Trwa niecałą godzinę. Warto zobaczyć:
A zakończymy ciekawostką o największym składowisku e-odpadów na świecie. Panie i Panowie:
Guiyu, Chiny.
Dlaczego Chińczycy się decydują na taką pracę? Odzyskana miedź jest sprzedawana za 7,6$ za kilogram. Odzyskiwacz za kilogram dostaje 0,08$. Doświadczony pracownik jest w stanie odzyskać tonę metalu w przeciągu 5 dni. Czyli za miesiąc zarobi 460$. Niecałe 1500 złotych. Ale w tym regionie roczny średni dochód wynosi około 1000$. Business is business. Dla producenta i Chińczyka-odzyskiwacza.
świnka made my day :)
OdpowiedzUsuńŚwinka jest jak na razie największym hitem bloga. I najczęściej wspominanym jego elementem. Albo bardzo dobrze świadczy to o śwince, albo źle o naszych notkach...
UsuńNiestety taka jest prawda, że coraz więcej używamy urządzeń elektrycznych więc i wytwarzamy więcej śmieci. Dlatego gdy ja już zamawiam płytki drukowane do moich projektów to staram się przemyśleć jaka ilość będzie mi potrzebna. Na pewno pozwoli mi to zapobiec powstawaniu śmieci elektrycznych, które później trzeba byłoby gdzieś zutylizować.
OdpowiedzUsuńTo prawda jest, że produkujemy coraz więcej elektrośmieci i ogólnie w naszym życiu jest zdecydowanie dużo różnych urządzeń. Ja teraz dopiero poszedłem po rozum do głowy i zdecydowałem się na zmianę dostawy energii elektrycznej. Przeszedłem do https://poprostuenergia.pl/ i jestem przekonany, że był to bardzo dobry wybór.
OdpowiedzUsuńZdecydowanie elektryczność jest świetnym wynalazkiem, ale ja raczej boję się cokolwiek przy niej robić. Bardzo fajnie, że w każdym razie elektryk https://www.warszawa-elektryk.pl/ zjawi się na pewno bardzo szybko.
OdpowiedzUsuń